Jade: “In theorie was het absoluut onmogelijk. Ik doe niet aan hardlopen. Punt. Alleen als het echt niet anders kan, maar zeker niet gewoon voor de lol. Maar ik deed het toch. Ik liep de 10 km van Dwars Door Mechelen en ik heb nu het gevoel alsof ik de wereld aankan.“
Theoretisch gezien was ik er nog helemaal niet klaar voor. Maar dat was nog niks vergeleken met dat irritante stemmetje in mijn hoofd. Die verzekerde mij dat het mij nooit zou lukken. En wat blijkt? Als je iets doet wat je eigenlijk helemaal niet behoort te kunnen, verandert er iets in je. Het doet je ongelooflijk versteld staan van jezelf en het geeft je vleugels om het volgende onmogelijke obstakel te overwinnen. Echt een aanrader, kan ik je vertellen.
Waarom die 10 kilometer voor mij onhaalbaar was
Het is niet dat ik niet van sporten houd. Integendeel zelfs. I love it. Maar dan wel liefst met een bal, 4 honken en een leren handschoen om mijn linkerhand. Softball that is.
Hardlopen, ook al is het voor de warming-up, heb ik altijd zo ongelooflijk saai gevonden. Maar echt. Als het niet is om een trein te halen, snapte ik er nooit het nut niet van in.
Maar toen kwam mijn beste collega-mattie met een knotsgek idee. Waarom we ons niet zouden inschrijven voor de 10km Dwars Door Mechelen. “Zot”, was mijn eerste respons. Ik kon op dat moment nog geen 3 kilometer rennen zonder acute nood aan een zuurstofmasker. “Maar”, zo probeerde ze mij te overtuigen. “Je hebt genoeg tijd om ervoor te trainen en het is bovendien voor een goed doel.”
Dat goede doel is het actieonderzoek van Femma en de VUB die samen met Kind & Samenleving momenteel de effecten testen van minder werken. Word een mens daar nu gelukkiger van of niet? Een belangrijk onderzoek dus, waar de hele samenleving baat bij heeft. Want niet ziek worden door je werk is niet alleen fijn voor jou, maar ook voor de staatskas en je werkgever.
Daar wilde ik dus wel een beetje mijn best voor doen. Maar als ik had geweten dat je best doen, zoveel inhield, was ik niet zo impulsief geweest.
Ik heb zo’n beetje alle hardloop-apps (ken je deze al?), spotify-playlists en hardloopadviezen getest, maar hardlopen bleef iets waar ik mij niet voor kon motiveren. Laat staan tijd voor vrijmaken.
Maar ik had mij dus al ingeschreven. En we hadden al een podcast uitgebracht over onze deelname. Veel te veel mensen wisten hiervan. Hier kon ik dus niet zomaar zonder gezichtsverlies onderuit.
Dus met veel pijn en moeite trok ik zo nu en dan mijn hardloopschoenen aan en rende ik soms eens 4 km en soms eens 5 km. Een enkele keer 6km met één uitschieter van 6,7 km. Die 10 km is mij dus nooit gelukt.
Daardoor stond ik niet bepaald met zelfvertrouwen aan de start van de race. Als het echt niet gaat, kan ik altijd nog wandelen, hield ik mijzelf voor. Maar ik zou er sowieso het beste van maken.
Waar blijft die eindstreep nu?
Tot mijn grote verbazing gingen die eerste vijf kilometer best snel voorbij. Ik had de onderstaande track op repeat staan en sindsdien heb ik het nummer omgedoopt tot mijn persoonlijke overwinningstrack.
Vanaf dan voelde ik mijn benen en begon het wat lastig te worden. Ik besloot mij te laten afleiden door deze podcast.
Wat een geniale beslissing bleek te zijn, want ik concentreerde mij zodanig op het gesprek dat ik in no-time 8 kilometer had gehaald. Toen was ik al overdonderd door mijn eigen prestatie. Ik kon wel janken, want jeetje: wat had ik mij zelf toen al overtroffen. En die eindstreep leek ineens niet zo onhaalbaar meer. Zeker niet met al die mensen langs de kant die mij niet kende, maar wel heel enthousiast riepen: “Je kan het! Je bent er bijna.”
En toen was ik er dus ineens. UN-FREAKING-BELIEVABLE. Ik heb iets gedaan waarvan ik nooit dacht dat ik het zou kunnen. Zelfs niet toen ik er al aan was begonnen. En weet je wat nu het mooiste is van dit verhaal? Nu denk ik:
Als ik dit kan, dan kan ik nog veel meer:
De 20 kilometer van Brussel? Een eigen bedrijf? Uit een vliegtuig springen? Arabisch leren? De beste moeder zijn die mijn kinderen nodig hebben? Betere carrièrekansen creëren voor kansarme kids in mijn wijk?
Appeltje eitje. I’ve got this!
Tekst: Jade Yorks
Ze schreef deze blogpost de dag na dat ze de 10km Dwars Door Mechelen liep en hij verscheen eerder hier.
